Orawski las, pełen kolorowych liści, widoki na pasmo Babiej Góry. To wszystko reporter Podhalańskiego Serwisu Watra oglądał na Orawie w Zubrzycy Górnej, podczas spaceru po Kulówce i Sadku. – Cy bocycie ten babiogórski las – śpiewa artysta. Bocem. Bo go widziałem. W kolorach i we mgle. Taki jaki jest. Piękny. Orawa noclegi zaprasza.

Czasami wystarczy tylko po prostu wyjść. Gdzieś. Bez celu, powłóczyć się po prostu. Przygoda spotyka nas bowiem w najmniej spodziewanych miejscach i sytuacjach. Trzeba tylko jej trochę pomóc. Po porannej kawie wychodzę na spacer przez Kulówkę do tzw. Sadku w Zubrzycy Górnej. Cisza. Czasami tylko słychać ujadanie psa. Las. Nie było nas był las. On nas przeżyje, przetrzyma. Jest jak fundament, pachnie, chwieje się pod uderzeniami wiatru, ale nas przetrzyma. Na pewno. Ten babiogórski las, który tak ukochał papież – Polak. Na ścieżce sporo wyschniętych liści. Szeleszczą pod butami, ścieżka idzie w górę. Wkoło mgliście. Tajemniczo. Z mgły wychodzą, wynurzają się liczne drzewa. Kolorowy ten świat. Świat prostoty. Drzewo, liść, widok na Babią Górę, pajęczyna. Przyroda. Żaden człowiek nie wymyśliłby takiego piękna. To dowód na istnienie Najwyższego Gazdy Świata. Na górze Sadku mgła się rozchodzi. Przebija się słońce. Piękna jest ta ziemia. Orawska ziemia, pod Babią Górą. Wystarczyło zaledwie dwadzieścia minut spaceru, by znaleźć takie piękne miejsca i kolory. Schodzę w dół. Prosta ścieżka leśna. Uwielbiam takie jak ona ścieżki. Obok drogi stoi drewniany dom. Stary orawski dom. Już nikt tu nie mieszka. Zaklęta jest w nim historia, ba – niejedna historia, taka jak życie. Znowu kolorowe liście. Piękny ten orawski świat, pełen ciepła, harmonii i prostoty. A w prostocie jest siła. Refleksja? Jest. Spacerujmy, ruszmy się z domu jesienią w ten kolorowy świat polskiej, tatrzańskiej, orawskiej, czy spiskiej jesieni. On nas zachwyci.

W dawnych czasach głównym zajęciem dzieci w orawskich wioskach było pasienie krów. To wówczas zaczęły się pojawiać różne nowe zwyczaje. Zwane były one po orawsku „zwykami”. Jednym z nich był ten związany z dniem św. Jana. Orawa noclegi zaprasza.

Dziś już o godzinie 15, dla podtrzymania dawnych tradycji i uciesze mieszkańców Orawy i ich gości, rozpoczną się Świętojańskie zwyki na boisku sportowym „Za wodą” w Orawce poniżej zabytkowego kościółka – perły orawskiej architektury.

Co to są świętojańskie zwyki? O co w nich chodzi? Otóż w wigilię św. Jana, patrona pasterzy, młodzi pasterze budowali swe koliby z drewna i gałęzi jedliny. To w nich spędzali czas letni. Stawiali je na kamieńcu z dala od domów. To tam wypasali bowiem latem wspólnie bydło. W kolibach tych mogli się schronić i przed deszczem i słońcem.

W dniu patrona pasterzy w najstarszej wiosce orawskiej Orawce odbywał się odpust. Brali w nim tłumnie udział mieszkańcy całej Orawy. Nie brakowało wśród nich oczywiście i pasterzy. Niestety ci już po południu musieli wracać na pastwiska. Z odpustu do swych kolib przynosili jednak różne smakołyki, by w swe święto przy ognisku zrobić sobie ucztę. Wśród tych rarytasów branych z wioski były jajka, z których smażono na ognisku jajecznicę. Pasterze przynosili też sery z krowiego mleka. Były one inne od tych dzisiejszych, suche i podpiekane w chlebowniku o swoistym wyjątkowym smaku.Przy jedzeniu śpiewano różne pieśni i przyśpiewki, bawiono się doskonale.

Duża impreza plenerowa odbywająca się teraz co roku w Orawce, czyli „Świętojańskie zwyki” ma za cel przypomnienie tych dawnych pasterskich obyczajów. Za sprawą młodych Orawiaków odżywają one teraz na nowo, ciesząc nie tylko mieszkańców tego podbabiogórskiego terenu, ale i turystów.

Sierpień 8 – Sierpień 10